Γιατί πέταξε με αυτό το πολεμικό ο Αλέξης

Υποθέτω ότι συνέλαβε το εκπαιδευμένο αυτί μας και είδε το απιστοθωμάδικο και δύσπιστο μάτι μας, τον Έλληνα πρωθυπουργό, να ταξιδεύει, όχι πολυτελώς και χαϊλίδικα τζεημσμποντικά όπως μιαν αλλοτινή, όχι τόσο μακρινή εποχή.
Αλλά απιθωμένο καταμεσίς ενός παλιοκαιρίσιου και μουντού στρατιωτικού αεροσκάφους μ’έλικες και περίεργα άσπρα πλαστικά πλαϊνά, σαν σαλονάκι γύφτικου τσαντιριού, πίσω από ένα τραπεζάκι φορμάικα με ντεμοντέ στρογγυλεμένες ακμές και αλουμίνιο γύρω-γύρω,
ν’αντέξει το άχθος των μετακινήσεων σπίτι-σχάρα αυτοκινήτου-εξοχικό-και-πίσω, πρώιμο μοντέλο μεταπολίτευσης, ελαφρώς μεταχειρισμένο, σαν προσφορά ξεστοκαρίσματος αδιάθετου φοιτητικού νοικοκυριού.

Οι σχετικές εικόνες που κυκλοφόρησαν, άφθονα επεξηγηματικές, αφενός αποδίδουν την απροσχημάτιστη ειλικρίνεια του φωτογραφικού φακού που δεν γνωρίζει να λέει ψέμματα αφετέρου βρίθουν κρυφών νοημάτων, διακριτικών ή μη υπαινιγμών και συμβολισμών. Σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ καλά να τις ρίξουμε μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια ενός κορυφαίου στοχαστή της εποχής μας, του Ουμπέρτο Έκο, να καταγράφαμε να λαμπυρίζει άξαφνα από την ηδονή της εντυπωσιακής σημειολογικής αποκάλυψης. Και μπορεί ο Ουμβέρτος να καίγεται να γίνει αρθρογράφος των Κομιστών αλλά για κακή του τύχη την θέση έχει καβατζάρει η αφεντιά μου, και ξέρεις πώς είναι να πιάσει ο Έλληνας την καρέκλα. Οπότε, καθώς η ζωή είναι άδικη, θα με ανεχθείς να σου πω εγώ τι είδα, αγαπητέ αναγνώστη.

Πρώτο κάδρο: Στο πρώτο πλάνο ο νεαρός πρωθυπουργός με την φιλική φυσιογνωμία, γαλάζιος πολίτης ανάμεσα σε γαλάζιους στραταίους, προχωρά προς το γκρίζο και δελφινόμουτρο, ιπτάμενο μηχάνημα που δείχνει την ηλικία του σχεδιασμού του με φανερό το κοντράστ του νέου που οδεύει εντός για να καθοδηγήσει, κατ’ανάγκη, το παλιό. Δυο τεχνικοί με κάμερες κι μια σκάλα-σπλάχνο του ιπτάμενου Γουίλι, περιμένουν να γράψουν ιστορία. Διότι από το 1988 πληροφορούμαι και σας γνωρίζω ότι είχε να πετάξει πρωθυπουργός ή ΠτΔ με στρατιωτικό μεταγωγικό. Τότε ήταν ο Χρήστος Σαρτζετάκης και η στιγμή ήταν αδιάφορη όσο κι εκείνος.

Παρακάτω. Επόμενο κάδρο. Ο πρωθυπουργός, μέσα στην χαοτική κοιλιά της δελφινόμουτρης πτητικής μηχανής, πάλι χαμογελά, που το βρίσκει τόσο κουράγιο με τα απίστευτα χάλια μας, ολόκληρη Ευρώπη, γαλλική επανάσταση, εγκαλιτέ και φρατερνιτέ και Βολταίρος και Ρουσσώ και Τόμας Μαν και Μπαχ και Αϊνστάιν και Σαιντ-Εξυπερύ, κι ασχολούμαστε με τον φι-πι-ά της σερβιρισμένης τυρόπιτας, το κέρατό μου… Μερικές σειρές μη στρατιωτικών καθισμάτων, αυτές που λέγονται αεροπορικού τύπου ακόμη και στα πελαγοδαρμένα καταμαράν, ή τα ΚΤΕΛ που βογκούν στην επαρχία, με την μπλε ελεκτρίκ μοκέτα καταγής, παντελώς ξεκάρφωτες μέσα στον ξένο χώρο, μοιάζουν να συνομιλούν σε γλώσσα μη αντιληπτή με τα σπαρτιατικά αλουμινένια παραπέτα και με την επιγραφή DANGER σε ματωμένο κόκκινο στένσιλ, που κάτι δείχνει πάνω από το κεφάλι του Παππά. Στρατιωτικά σακίδια ιατρικών πρώτων βοηθειών κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των πολιτικών, ίσως υπενθυμίζοντας τον κίνδυνο που βρίσκεται ακόμη και εντός του κλειστού κύκλου της εξουσίας. Χαρτιά, έγγραφα, φάκελοι, εφημερίδες και μια σακούλα «active health» με τυπωμένο έναν πράσινο σταυρό, ίσως για να θυμίζει εκείνον που κουβαλά ο γνωστός Άκης, που ούτε ένα ευχαριστώ δεν θα ακούσει, αν και πολύ πιθανόν είναι ότι και αυτά τα αεροπλάνα μάλλον ο ίδιος τα είχε παραγγείλει και δεν θυμάται να τα πληρώθηκε γιατί ο ταμίας του δεν βγήκε και πολύ μπεσαλής και τα “κανε ντουβάρια για την πάρτη του.

Μετά, ο Τσακαλώτος κάτι να τρώει μέσα από ένα φρεσκοανοιγμένο περιτύλιγμα από αλουμινόχαρτο. Από κάτω, μια πετσέτα, αν και λευκή μοιάζει με την καροκόκκινη που κρατούσε σφιχτά το μεσημεριανό οικοδόμου αυθαιρέτων, ένας κόμπος οι τέσσερις γωνιές, ντομάτα, κρεμμύδι, τυρί σπασμένο με το χέρι, μια χοντρή φέτα ψωμί κι ο ελληνικός ήλιος ν’αφανίζει τις σκιές. Να τα “φερε απ” το σπίτι του; Να του τα έδωσε η μάνα του, η κυρά του, να καρδαμώσει πριν την συνάντηση με τους καλοθρεμμένους απογόνους του χιλιόχρονου ρημαδοράιχ, άραγε; Πάντως ομολογώ ότι τέτοια εικόνα δεν έχω ματαδεί. Και υποπτεύομαι ούτε κι εσείς. Λαϊκισμός, φωνάζει η Αδωνιάδα γαλαρία; Δεν ξέρω, ρωτήστε το αλουμινόχαρτο, κι εσείς το βλέπετε, σωστά; Αλλά δεν αναπολώ το πρωτόκολλο του αστρογεννημένου Πρίγκηπα της Βορειοανατολικής Θράκης, Ευριπίδη Στυλιανίδη, γουάνα-μπι αρχηγόπουλου της ΝεοΝουΔου, που κρατούσε σημειώσεις πώς συναρτώνται και πώς συνδέονται τα υπουργικά οφίτσια με τ” αστέρια των γαλλικών ξενοδοχείων που διανυκτέρευε αυτός και η κυρά του, μεταφερθέντες business class, gratis ημών και υμών.

Είδα κι άλλα. Αριστερά του Αλέξη, χαμηλά, μια κόκκινη γραμμή, αρματωμένη με ενισχυτικό μεταλλικό κορμό, διακοπτόμενη αλλά δυνατή, να συντροφεύει τον σκεπτικό πρωθυπουργό, σε διακριτική παραλληλία. Άλλος πάλι, βλέπει ένα τυλιγμένο ύφασμα στο μεταλλικό πάτωμα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ή μπορεί και να κατάγεται από εκείνη τη κομπανία που έβλεπε τιτάνιες οικονομικές επιτυχίες-τζακποτ εκεί που σήμερα παρατηρούμε συνωστισμό συνανθρώπων μας για κουπόνια σίτισης, κουρασμένων από την χαμένη μάχη. Οπότε με τέτοιους αμφιβληστροειδείς, τι να περιμένεις, δεν μπορείς να διακρίνεις κανένα καλό άμα είναι μπογιατισμένο κόκκινο.

Και τελικά, ισχυρά θα διαφωνήσω με αυτούς που είδαν πρόβλημα και έλλειψη συντονισμού αναφορικά με τη χρήση του γέρικου πετούμενου. Ότι δηλαδή απλώς ήταν στον αερομάστορα τα τρία πρωθυπουργικά τζετ που είχαμε μιαν εποχή, ένα του Αντώνη, να σας θυμίσω, και δυο του Βενιζέλου, το πρώτον παρκαρισμένο στο νησί των διακοπών του, μην χρειαστεί κανένα εκτακτάκι.

Θα χρειαστεί να αντιγράψω τεχνικούς όρους που περιγράφουν το πώς σχεδιάστηκε και το τι κάνει το ελικοφόρον. Για να καταλάβεις κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, ακόμα και να λειτουργούσαν τα αδιάφορα μίνι-τζετ που διαθέτουμε και χρησιμοποιούμε ως vip πετούμενα των κεφαλών του κράτους, ο παλιός «Ηρακλής» είναι το ιδανικό μέσο για να μεταβεί ο σε πολεμική ετοιμότητα πρωθυπουργός της Ελλάδας, στο πεδίο που του έλαχε ή του παραγγέλθηκε να βρεθεί. Διότι ο Ηρακλής είναι ένα αεροσκάφος – αντιγράφω – «ικανό για βραχείες αποπροσγειώσεις από απροετοίμαστους διαδρόμους… αρχικά σχεδιάστηκε σαν αεροσκάφος μεταφοράς φορτίου και προσωπικού και αεροδιακομιδής τραυματιών. Ο σχεδιασμός του αεροσκάφους παρείχε την απαιτουμένη ευελιξία ώστε να χρησιμοποιηθεί σε μια πλειάδα ρόλων: αποστολές αέρος-εδάφους, έρευνας και διάσωσης, αναγνωρίσεως και προγνώσεως καιρού, υποστήριξης επιστημονικών ερευνών, εναερίου ανεφοδιασμού και αεροπυροσβέσεως«.

Κυλάνε οι συμβολισμοί σαν τον ιδρώτα υπέρβαρου πολιτικού όταν παραλαμβάνει το χαρτί του ΕΝΦΙΑ που ο ίδιος νομοθέτησε.

Διότι ο Τσίπρας, εκτάκτως και βραχέως σε απροετοίμαστο πολιτικό διάδρομο μετέβη.

Διότι μεταφέρει βαρύ φορτίο, την αξιοπρέπεια, πριν την ευημερία, πριν την ανάσταση, ενός λαού που τον πιστεύει και τον εμπιστεύεται. Κι ευτυχώς που υπάρχει έστω ένας να εμπιστευθεί για να μην αποτρελαθεί.

Διότι μην αποκλείεις να υπάρξουν τραύματα αν όχι τραυματίες.

Διότι πρόκειται, το δίχως άλλο, για αποστολή έρευνας και αποστολή διάσωσης εκατομμυρίων που ζουν οικονομικά βασανιστήρια, κοινωνική απαξία και αποκλεισμό. Την αγωνία ότι έκλεψαν τα όνειρα των παιδιών τους, τα οποία ίσως ζήσουν σε τόπους ξένους.

Και διότι εκτός του αναγκαίου ανεφοδιασμού υπάρχει η ανάγκη της πυρόσβεσης της γιγάντιας φωτιάς που έχουν ανάψει σε εκατομμύρια ελληνικά μπατζάκια τα εγκληματικά Καστελόριζα, τα ασφάλιστρα κινδύνου πι-ες-άι, τα μεσοπρόθεσμα, οι Στουρναροχαρδούβελοι με τα μέηλ τους, οι Λαγκαρντολίσταρχοι, οι γαμώ-το-κεφάλι-μου τηλεφωνοπαναθηναϊκάκηδες και οι αλεξίβομβοι τετράτροχοι εκτσογλανισμοί του Ντέπιουτη.

Διότι τέτοια ομάδα, σαν την σημερινή, με τέτοια συμπεριφορά, δεν είχαμε ποτέ.

Γι” αυτό σου εξηγώ, αυτά που είδα ή φαντάστηκα πως είδα.

Άλλα, δεν λέω.

Μα αν θες, δες ξανά αυτό που κοιτάς, αγαπητέ αναγνώστη.